Biscuit was gisterenavond, na een lange toch door het woud, in slaap gevallen. Alles was veilig, maar het was te rustig. Ze wist niet water aan de hand was, maar ze had het fijner gevonden als ze sporen ontdekten van indringers, dan wisten ze tenminste zeker dat ze in gevaar waren, nu was het vechten tegen iets wat je niet eens wist of het er wel was. Biscuit knipperde met haar ogen tegen het felle zonlicht, en ging overeind zitten. De laatste tijd slipe ze steeds onrustiger, en ze wist niet waarom. Ze sliep aande buitenkant van de slaapplek, dus niet veel konijnen hadden last van haar, maar toch had ze al klachten gehad dta ze stil moest zijn. Biscuit zuchtte, ze kon er niets aan doen. Dromen kon je niet beheersen, of wel? Ze wist het niet, en begon traag maar zeker haar zwarte vacht te likken. Je zou haar bijna over het oog zien in het donkere hol, en dat vond ze ergens wel fijn, makkelijk om je te verstoppen. Toen haar vacht glansde, begaf ze zich pas in het licht, en keek hoe het camp langzaamaan wakker werd. Biscuit vroeg zich af, hoe het zou zijn, als ze geen zorgen had. Ze had geen idee, ze had altijd al zwakke punten gezien, en soms ws het handig, maar soms ook zeer vervelend. Ze wist niet goed wat ze moest doen, en ging toen maar in het midden zitten, wachtend op iemand. Wie? Ja, daar had ze geen flauw idee van. Ze zuchtte, commandant zijn was een hele eer, maar het nam ook veel verantwoordelijkheid met zich mee. Dit en dat en dat, ze deed eigenlijk wel veel, maar ze deed het graag. Ze was zeer trots dat Diego haar had uitgekozen, terwijl er veel getraindere en betere kandidanten waren. Biscuit keek plots bij, en was dnakbaar voor alles tot nu toe. Ze vroeg zich af waar haar leider op dit moment was, en hupte voorzichtig naar zijn hol. 'Euhm Diego?' Biscuit voelde zich behoorlijk stom, misschien was hij er niet eens!
Index 
Laatste afbeeldingen 
