A new home.

Hazel bleef rennen tot hij zo uitgeput was, dat hij niet anders kon dan met zijn poten op de grond neer te zakken.
Bijna hijgde hij de longen uit zijn lijf. En toen keek hij op.
Het oogverblindende licht van de helderblauwe hemel schitterde zich voor hem uit. Er was geen enkel wolkje aan het prachtige uitzicht dat voor hem lag. Voor hem zag hij honderden bergtoppen hoog boven de felgroene heuvels waarop hij zich bevond uitsteken.
Een windbriesje streek doorheen zijn bruinzwarte vacht. De geur van rijkelijk vers gras vulde zijn neusgaten. Een tevreden lachje verscheen op zijn snuit.
En even nog keek hij achterom en zag hij de hoge bomen van het donkere woud nog ver achter hem uitstrekken. Maar hij had er geen seconde meer aangedacht om ooit nog terug te keren naar die plek. De plek waar alles verwoest was op een vreselijke manier. Hier voelde hij zich vrij en kon niemand hem de vrijheid ooit nog ontnemen.
Hazel had een nieuwe thuis gevonden.

Zijn oren stonden piek omhoog gericht zo nieuwsgierig als hij was, huppelte hij rond een geheel nieuw gebied. Het gebied was rijk gevult met vers gras, Pipkin sprong wat rond en at af en toe wat van het nog vochtige gras. Zijn witte vacht was doffig geworden van het modder van het hol waar hij nog niet zo lang uit was, hij was weggegaan toen zijn ouders niet meer terug kwamen met eten. Hij was natuurlijk verdrietig maar hij wist ook dat hij verder moest gaan, hij had zichzelf gras leren eten en ander eten zoals blaadjes besjes en fruit als dat er groeide. Pipkin keek allert voor zich uit, toen er plots een hels geluid boven hem vandaan kwam. Geschrokken keek hij op, een enorme vogel dook op hem af zijn klauwen gespert, klaar om hem van de grond te scheuren. Pipkin twijfelde geen seconde en spurte weg, hij was net op tijd. Hij bleef rennen, hij hoorde hoe de vogel opvloog en zijn achtervolging aanging. Pipkin rende letterlijk voor zijn leven, voor een jong konijn was hij snel maar dat moest ook wel. Hij rende een hol in, zijn hart bonkte in zijn keel . Zo stil als hij kon zijn bleef hij gespannen in het hol zitten wachte, toen er eenmaal een paar minuten voorbij, hij durfte wel om te kijken maar als de vogel niet weg was dan kon hij het wel schudden. Hij bleef braaf zitten toen er plots een een geur van een ander konijn zijn neus binnen drong 'Is ie weg?' Sprak Pipkin schor, hij had een leuke stem die echt bij hem paste. 'Ik bedoel de vogel?!' Hij klonk wat onzeker maar ook opgetogen dat hij een ander konijn tegenkwam. Hij bleef geduldig zitten wachtend totdat het andere konijn misschien zou reageren.

Hij staarde nog steeds ongelovig naar deze prachtige nieuwe wereld, tot op het moment dat hij een ijselijk geluid hoorde.
Met een ruk draaide hij zich om en keek automatisch de lucht in. Hij herkende deze kreet meteen en het betekende vrijwel altijd gevaar. Voorzichtig deinsde hij terug met zijn donkere oren plat achteruit en staarde recht in de ogen van een adelaar. De vogel was enorm en zijn pluimen waren prachtig. Het was een dier waar iedereen van schrok. Maar in de ogen van het dier stond geen haat of honger te lezen, enkel pure verbittering. Scherp staarde hij terug en probeerde hij geen angst te tonen door geen enkel spiertje van zijn lijf te doen bewegen.
En toch sidderde hij over zijn hele lijf en hupte hij hard weg toen de adelaar een tweede maal krijste en klapwiekend terug opvloog.
Aan de voet van een boom zag hij in een flits iets bewegen. Zonder nadenken spurtte hij ernaartoe en wilde net het warme hol inkruipen toen hij nog éénmaal omhoog keek. De adelaar was al bijna uit het zicht verdwenen tussen de wolkenbedding.
"Is ie weg?" Tergend langzaam draaide Hazel zich om en staarde terug het hol in.
Eerst zat het konijn diep verscholen in het donker, maar daarna kwam het terug tevoorschijn. Op zijn hoede, maar vastberaden. "De vogel bedoel ik!"
Hazel glimlachte toen hij zijn geur opsnoof. Het was nog een jong konijn om al zo ver van zijn nest weg te zijn, en toch al zo dapper.
"Ja hoor, kom maar tevoorschijn," antwoordde hij zacht. Zijn oren draaiden geamuseerd toen hij het jong nieuwsgierig rond zag kijken. "Ik ben hier ook nog maar net."
Om zichzelf een houding te geven snuffelde hij aan het verse gras en nam er een hapje van. "Ik heet Hazel."
Hij verwachtte zelfs niet echt een antwoord. Hij was al heel blij dat hij wat gezelschap had.

Pipkin drukte zijn oren tegen zijn rug zodat hij gemakkelijk het hol uit kon komen, een bruinkleurig konijn keek hem vriendelijk aan. 'Aah, danku meneer' Pipkin lachte beleefd, zijn witkleurige vacht zat onder de modder. Pipkin pakte met zijn pootjes één van zijn oren en likte hem schoon, zo vervolgde ook het andere oor. 'Toevallig ik oojk! Reageerde hij nog, terwijl hij nog steeds bezig was met zijn oor schoon likken. 'Aangenjaam Hazejl!' Hij liet zijn oor los, en die veerde weer terug op zijn rug, zijn beide pootjes zette hij weer stevig op de grond neer 'Mijn naam is Pipkin' Hij maakte zich wat breed, stiekem trots dat hij zich voorstelde. Pipkin keek dapper uit zijn ogen, maar ook was er toch nog een soort van onschuldigheid aan zijn houding af te lezen. Hij was immers harstikke jong, en kwam daardoor vaak in de problemen omdat hij weinig ervaring had zoals Hazel waarschijnlijk had. 'Kunt u mij vertellen waar ik ben?' Zijn woorden waren uiterst beleefd, dat was iets wat hij wel had opgepikt. Pipkin greep een grasspriet met zijn voortanden en kauwde erop, met zijn wangetjes gevult keek hij Hazel aan 'Het is hier prachtig, dat wel' Hij lachte flauwtjes, niet allert meer wat er om hem heen gebeurde. Gevaar lag altijd op de loer, maar dat was iets waar Pipkin zich onbewust van was, en zo kwam hij vaak in nauwe doodsituaties terecht. Hij overleefde het bijna altijd, maar het zou maar een keer mis zijn gegaan. 'Oh, en trouwens! Dank u wel dat u me hielp, ik bedoel met die vogel' Dat was Pipkins stopwoordje 'Ik bedoel' Hij gebruikte het vaak. Hij keek wat wantrouwend omhoog de lucht in, 'Het lijkt wel alsof ze mij altijd moeten hebben, haha!' Hij lachte sloompjes, en wachte vervolgens rustig af, terwijl hij wat vochtig aan het vochtige gras knabbelde.

Het viel hem meteen al op hoe onhandig en stuntelig het jonge konijn wel was, maar ergens wist Hazel dat het hem sierde omdat hij het best grappig vond. Het was iets in de houding van de jonge Pipkin die hij best wel mocht en hij voelde meteen al dat dit het begin was van een mooie vriendschap.
Pipkin, die zich zojuist had voorgesteld, probeerde zichzelf een beetje zelfzeker op te stellen, hoewel Hazel in de grote, donkere kraalogen las dat hij wat twijfelachtig was, omdat hij niet wist waar hij was. Nogtans probeerde hij erg beleefd te zijn.
"Kunt u mij vertellen waar ik ben?"
Met een glimlachje keek Hazel om zich heen. Dit was een gloednieuwe wereld die voor hen beiden nog maar pas openging.
"Welkom in High Hills," zei hij alsof hij een expert was die het gebied al door en door kende, en hij stak zijn borst vooruit. "Onze nieuwe thuis."
Hij was hier sinds hij Sandleford verliet. Even vergat hij de vraag van de jonge warrior te beantwoorden en met pijn in het hart dacht hij terug aan al zijn vrienden en familie die hij achterliet of stierven. Voor zijn ogen had hij gezien hoe vreselijke reuzekonijnen met bloeddorstige ogen en vlijmscherpe klauwen zijn oude kolonie tijsterde. Overal bloed. Overal weerklonk geschreeuw of woedend gegrauw. Hij was nog maar een jong konijn, ongeveer even oud als Pipkin nu, dus hij wist helemaal niet beter toen en zo slim als hij was, rende hij als de bliksem weg uit zijn oude gebied en keerde er nooit meer terug. Sindsdien wist hij niet meer wat er van Sandleford geworden was.
De stem van zijn nieuwe kameraad onderbrak zijn gedachten. "Oh, en trouwens! Dank u wel dat u me hielp, ik bedoel met die vogel... Het lijkt wel alsof ze mij altijd moeten hebben, haha!"
Hazels oren wiebelden van genot en hij begon er hartelijk mee te lachen.
"Dat is heel graag gedaan, Pipkin. Geen idee wat die vogels tegen ons hebben, ik denk dat ze gewoon jaloers zijn op zo'n vers gras als dit." Even keek hij weer de rest van de heuvels op en besefte hij dat hij de perfecte plek gevonden had.

Pikin keek aardig tegen Hazel op, op een 1 of andere manier straalde ze vertrouwen uit. Pipkin kon zoiets niet goed inschatten, hij vertrouwde ook vreemden soortgenoten, die meestal raar gespuis waren. Maar Hazel was zo aardig voor hem, zij deed hem een beetje denken aan zijn moeder. 'Welkom in High Hills' Pipkin lachte, zo heette het gebied dus waar hij zich bevondt, vol gerijkt met lange vlaktes vers gras, een ideale plek voor hem. 'Onze nieuwe thuis'[/b] Pipkin zijn snoet vervormde wat, 'Wat bedoelt u met ons, Hazel?' Hij keek Hazel vragend aan, wat er best grappig uitzag. Hij voelde zich wel thuis maar, hij volgde het niet helemaal met wat Hazel bedoelde. Geduldig bleef hij Hazel aankijken, een korte flits van zijn verleden schoot voor zijn ogen. Pijnzijnt keek hij naar beneden, zijn oogjes neergeslagen en treurig.

[i]Kijk uit waar je je poten neerzet Pipkin! Pipkin keek onoplettend omhoog, 'Ja mam!' Pipkin was voor de eerste keer het hol uit, en alles was zo fascineerend mooi, al dat groen en de blauwe lucht! Zijn ouders keken van een afstandje, hem in de gaten houdend. Zijn oudere zusje en broertje speelde wat verder op in het lagere gras. Pipkin was altijd al een buitenbeentje geweest, hij ging er vaak opzichzelf vandoor. Dat vonden zijn ouders vaak niet goed, maar Pipkin luisterde vaak niet. Pipkin verdween in het hoge gras, 'Pipkin blijf je in de buurt![b]'Pipkin blijf je in de buurt!' Pipkin luisterde niet, er waren nu zo'n paar uurtjes voorbij. En zo onschuldig als hij was liep hij verder niet nadenkend, waarom het zo stil was. Na een tijdje alles gezien te hebben, huppelde hij terug naar het hol. Maar er was niemand, het was er stil dat hij bang van werd. 'Mam? Pap?...' Het bleef akelig stil, 'Iemand?' Niks.... plots achter hem hoorde hij een zware ademhaling. Pipkin schrok en draaide zich om, een groot roodkleurig beest sloop de bosjes uit, als doelwit hem! Pipkin zijn ogen werden enorm, hij draaide zich om en schoot het hol in. De vos spurde vooruit maar was telaat, Pipkin zat plat tegen de muur aangedrukt. De vos begon te graven, maar zag dat het zinloos was. Dit was waarschijnlijk de rede waarom zijn ouders en zus en broer weg waren, ze zijn vast gevlucht. Na vele dagen te hebben gewacht kwamen ze niet terug, en Pipkin bleef zichzelf volhouden dat ze voor hem terug kwamen. Maar na dagen wachte, dacht hij aan het ergste... Dat zijn ouders nooit meer terug zouden komen

Een traan rolde uit zijn oog over zijn plusche vacht, Pipkin vierde zijn hoofd hopend dat Hazel zijn traan niet zag. Sinds hij zich realiseerde dat zijn familie nooit meer terug zou komen is zelf op pad gegaan, en zo hier gekomen. Het is nu misschien een paar weken geleden.


Misschien is het een idee om Pipkin de Owsla groep voortestellen, aangezien hij daar wel bij moet horen zegmaar. Dan vertelt bijv. Pipkin over dat hij zijn ouders kwijt was geraakt. En dan kent Hazel op een 1 of andere manier zijn ouders, en misschien dat je dan ook weet hoe ze zijn gestorven. En dat hij dan ook bij de Owsla hoort zegmaar... Dat is misschien wel leuk, je mag het ook zeggen als je het niks vindt hoor!