Strange, what that noiseee..Aaaah!

Biscuit huppelde het kamp uit met grote haastige sprongen. Het woud, dat haar nu al zo bekend toescheen was open en zonnig. De bomen waren groen, en ze zou zich niet kunnen inbeeldne dat ze hier weg moesten! De groenige wouden boden bescherming, onderdak en eten. Biscuit zuchtte, ze wist niet waarom, maar ze maakte zich altijd zorgen over de Sandlefort-kolonie. Ze was juist Warrior geworden, maar ze kon de gedachte aan dreigend gevaar niet uit haar hoofd zetten. Diego! Ze moest nog steeds met hem praten herinnerde ze zich. Maar nu ging ze snel eten halen. Ze sprong tussen de bomen door, en haar zwarte vacht gaf haar camouflage, zodat je slechts een enkele keer iets zag schieten tussen de bomen. Al snel was ze bij de rivier, uit evaring wist ze dat op de oever en de bodem de lekkerste groene stekjes zaten. Biscuit had alleen geen zin in een natte vacht, dus ze liet het maar bij de plantjes bij de oever. Ze had meer dan kon ze dragen, dus nam ze maar alles wat ze kon, de rest kon zelater toch ook ophalen! Met die laatste gedachte schoot ze weg, naar het kamp. AL van ver kon ze de verschillende konijnen horen, en niet lang daarna zag ze de ingang al opduiken tussen de struiken. Ze zuchtte, het woud moeest over het kamp groeien, maar er moest toch iets zijn om het verder te helpen? Met al haar zorgen legde ze haar buit op de open plek en huppelde nu een stuk langzamer terug. Zo kreeg ze tijd om te genieten van het uitzicht, en de verschillende dingen die haar tegenwoordig steeds meer opvielen. Bij de Rivier, twijfelde ze of ze al de rest ging wegbrengen, of nog even verder kijken. Ze had geen idee of er nog ander konijnen in de buurt waren, maar ze was niet bang. Integenstelling tot wat er van haar Kolonie gezegt werd, Biscuit was anders. Zij kende nog een begrip waarvoor ze haar leven zou geven. Vrienden. Ze glimlachte en sprong verder. De Rivier stroomde vanaf de Watervallen naar beneden, en aangezien niet veel konijen hun vacht nat wouden maken, werd aan die kant ook het territorium beschermt. Aan de andere kant hadden ze de bergen, de enige zwakke plek in het plan was het moeras. Niemand was er al ooit eens over gegaan, en teruggekeerd. Biscuit geloofde wel dat er konijnen uit kwamen, maar na het Moeras had je de volgende opdracht om te overleven. Ze rilde en haar ogen werden glazig van bewolkt verdriet, haar ouders waren het moeras in gegaan en nooit meer teruggekeerd. Voorzichtig boog ze zich voorover en keek naar haar gestalte in het water. Ze was helemaal zwart, zodat konijnen vaak schrokken van haar aangeizne ze perfect in de schaduwen kon sluipen. De enigste kleur aan haar, waren haar grijze ogen. Die waren altijd onrustig bewolkt. Ze hoorde takjes kraken en draaide zich snel om. Biscuit staarde in een ander paar ogen die haar aankeken.

[Voor iedereen van mijn Kolonie open, ... XD]

Het was een zalige dag. De zon scheen hoog aan de hemel. Gelukkig haven de bomen schaduw. Anders zou het vast te warm worden, voor iedereen. Zeker met hun vachten, als je in de zon liep kreeg je ook snel bloedheet. Gelukkig hadden ze trukjes om zich koel te houden. Merry huppelde door het bos. Zoals de meeste dagen dat ze een beetje vrij had. Ging ze naar de rivier. Ze was daar altijd graag geweest. Het was daar zo rustig. Je hoorde het zachte water stromen, en als de wint blies hoorde je het zacht geritsel van het gras. Je kon daar goed bekomen., en ontspannen. Maar nu huppelde ze rustig (maar ook op haar hoede) door het bos. Je rook de heerlijke verse geur van de bomen. Alles was groen. Waarom zou iemand zo iets ooit willen kapot maken. Maar somige waren wel zo. Nu was alles nog rustig (wat wel fustrerend was). Oorlog kon ze zich moeilijk in beelden. Het liefst wilde ze dat alles zo bleef. Jammer genoeg zou dat niet zo zijn. Nu hadden ze alles bescherming, warmte, eten. (Ook vooral geen indringers.) Maar als het weer koeuder werd dan zou alles veranderen. De bladeren zouden van de bomen vallen. Je zou mindersnel een deking hebben. Het eten zou moeilijker te vinden zijn. Er zou een wit spul op de grond vallen. Dat ijzich koud was. Hoe noemden ze dat spul? Sneeuw dat was het. Gelukkig hadden ze dan hun vacht. Maar toch bleef iedereen dan liever in het kamp. Met deze (Niet zo vrolijke.) gedachten in haar kop. Was ze al zo goed als bij de rivier. Je hoorde het water al kabbelen. Maar ze zach ook een zwarte pels. Nou zwart, grijs. Ze wist wie het was en ging er dan ook maar naar toe. Er was geen reden om bang te zijn. Het was biscuit, een andere warrior uit haar kamp. Ze liet (expres) een takje kraken. Biscuit draaide meteen om en keek in haar ogen. "Dag Biscuit hoe gaat het?" Vroeg ze vriendelijk. Ze zag ook wat Biscuit aan het doen was. "Kan ik je ergens mee helpen?" Vroeg ze toen er ook maar nog eens bij. Want met tweeën was altijd leuker dan alleen.

(Zo ik heb maar gepost had daar zin in. xD)

Biscut keek geschrokken in de twee ogen van een andere Warrior. Het was Merry, een aardig gevlekte konijn. "Dag Biscuit hoe gaat het?" Vroeg ze vriendelijk. Ze zag ook wat Biscuit aan het doen was. "Kan ik je ergens mee helpen?" Vroeg ze toen er ook maar nog eens bij. Want met tweeën was altijd leuker dan alleen. 'Hey Merry!' Zei Biscuit. 'Je liet me even schrikken!' Bekende ze. Biscuit draaide zich weer om en keek naar wat ze bezig was geweest. 'Tuurlijk! Dan is het veel leuker!' Zei ze op Merry's vraag om. Ze ging verder met plantjes verzamelen en bukte zich om een moeiljke uit de grond te trekken. De zon scheen volop en verwarmde behaagelijk haar vacht. Het water weerspiegelde de stralen en maakte het spiegelglad. Biscuit kreeg na een tijdje zin om in de schaduw te gaan staan. De zon scheen medogenloos op haar zwarte vacht en maakte haar het moeilijk. Biscuit was iemand die het beter overleefde in de winter, dan kon ze gewoon gaan jagen zonder dat ze het koud had en haar ding doen. Maar de zomer had ook wel voordelen, je had meer vrijheid, en iedereen kon iets doen. Meestal zaten ze de hele winter op elkaar geplakt, nu in het bloedhete van de zon, kon Biscuit er zelfs niet aan denken. 'He, Merry, ik denk dat dit genoeg is om al te brengen?' Zei ze. Als ze teveel uittrokken en dat lieten ligen zou het uitdrogen in de zon!

'Hey Merry!' Zei Biscuit. 'Je liet me even schrikken!' Merry kreeg een beetje een lach op haar snuit. Biscuit draaide zich weer om en fging verder met plukken. Zij bleef even kijken; Ze keek rond en luisterde aandachtig. Je wist het maar nooit. Zelf vond dat ze nu biscuit al het werk deed doen. Maar die had daar duidelijk geen probleem mee. Want ze was er zo te zien blij mee dat ze er was. Zoals merry had gedacht en biscuit zei. Het is leuker met z'n tweeën. Het water zat vol met plantjes. Dat ook heel veel inergie gaven. 'He, Merry, ik denk dat dit genoeg is om al te brengen?' Zei biscuit. Ze keek naar de hoop plantjes die er lagen. Ze knikte en pakte de helft. De andere helft zou biscuit dan wel nemen. Ze begon weet te hupelen in het richtig van het kamp. Even wachte ze op biscuit. Het duurde niet lang voor ze weer in het woud waren. De schaduw van de bomen deed deugt. Haar pels koelde langzaam weer af. Biscuit zou ook wel blij zijn met wat schaduw. Want zij had een zwarte pels. Iedereen wist dat zwart de warmte aantrok. Maar ook maar tot een bebaalde temperatuur. Dus daar had ze dan wel geluk mee. Het geluid van de konijnen in het kamp kwam dichter en dichter. Weer klonk het vredig en fijn. Snel lechde ze de plantjes weg en ging weer terug. Ze wachte weer op biscuit. Even snel waren ze terug bij de rivier. Weer zag ze de plantjes die onder water stonden. Die waren zo lekker. Zonder dat ze iets zei sprong ze het water in. Ze zwom (of wat daar op geleikt.) naar de bodem. Het was gelukig niet zo diep. Snel haalde ze wat plantjes uit de bodem en zwom (of wat daar op geleikt.) terug naar boven. Ze kwam aan de kant en legde die neer. Haar pels was klets nat. Maar het water was lekker koel en dat deed wel deugt. Merry hield soms wel van een natte pels. Ze keek naar Biscuit. "Deze zijn zo lekker."

Biscut keek geschrokken in de twee ogen van een andere Warrior. Het was Merry, een aardig gevlekte konijn. "Dag Biscuit hoe gaat het?" Vroeg ze vriendelijk. Ze zag ook wat Biscuit aan het doen was. "Kan ik je ergens mee helpen?" Vroeg ze toen er ook maar nog eens bij. Want met tweeën was altijd leuker dan alleen. 'Hey Merry!' Zei Biscuit. 'Je liet me even schrikken!' Bekende ze. Biscuit draaide zich weer om en keek naar wat ze bezig was geweest. 'Tuurlijk! Dan is het veel leuker!' Zei ze op Merry's vraag om. Ze ging verder met plantjes verzamelen en bukte zich om een moeiljke uit de grond te trekken. De zon scheen volop en verwarmde behaagelijk haar vacht. Het water weerspiegelde de stralen en maakte het spiegelglad. Biscuit kreeg na een tijdje zin om in de schaduw te gaan staan. De zon scheen medogenloos op haar zwarte vacht en maakte haar het moeilijk. Biscuit was iemand die het beter overleefde in de winter, dan kon ze gewoon gaan jagen zonder dat ze het koud had en haar ding doen. Maar de zomer had ook wel voordelen, je had meer vrijheid, en iedereen kon iets doen. Meestal zaten ze de hele winter op elkaar geplakt, nu in het bloedhete van de zon, kon Biscuit er zelfs niet aan denken. 'He, Merry, ik denk dat dit genoeg is om al te brengen?' Zei ze. Als ze teveel uittrokken en dat lieten ligen zou het uitdrogen in de zon! Het duurde niet lang voor ze weer in het woud waren. De schaduw van de bomen deed deugt. Haar pels koelde langzaam weer af. Even snel waren ze terug bij de rivier. Merry plonsde in de rivier, en zwom naar beneden. Ze kwam aan de kant en legde die neer. Haar pels was klets nat.Deze zijn zo lekker." Biscuit kreeg een lach op haar snuit, en dook het wate rin. Ze zwom naar beneden, en keek vanaf daar naar boven, het water was helder, en ze zag alles zo duidelijk. Ze trok nog wat uit, maar bleef vooral in het water kijken. Biscuit voelde dat haar voorraaad lucht op was, en trappelde om terug boven te komen. Ze hijgde naar adem, en kroop op de kant. De warmte was niet verdwenen, maar was verdraagelijker geworden. Ze lachte naar Merry, en ging even in de zon liggen. Haar pels was al gauw weer opgewarmd, en ze keek blij naar de lucht, die strakblauw was.

Ze lachte toen haar pels zo snel weer was opgedroogt. "Het is wel heel er warm weer. Vandaag." Zei ze en ging zelf gaan liggen. De warmte van de zon deed deugt. Maar toch na een tijd werd het weer inorm heet. "Vanavond hebben we tenminste genoeg te eten." Het kwam nu ook in haar gedachten om haar te vragen over Diego "Wat vind jij trouwens van Diego ?" Vroeg ze een beetje beschaamt. Ze zou het nietr zo snel toegeven. Maar ze vond hem leuk, en niet zo een beetje. Maar ergens dacht ze dat hij haar niet zag staan. Ze keek haar vriendin wat onzeker aan en lachte. Misschien vond zij hem ook wel leuk. Hij was trouwens een heel goede leider. Maar hij had het druk en ze sprak hem niet zo vaak. Maar ze wist de Zij wel veel contakt met hem had dus misschien had hij wat over ghaar gezecht? Hij vertrouwde haar wel genoeg om haar bijna elke dag het kamp te laten bewaken. Toen Autumn het kamp had verlaten moest ze die wel alleen bewaken. Er was wel niemand op kamen dagen. Niet dat ze dat wou. Niet dat ze dat niet aan kon want. Ook was ze misschien niet de grooste. Ze was een goede en sterke vechter. Ze gebruikte haar vertstand tenminste. "Als je niet wilt antwoorden dan snap ik het wel hoor." Zei er snel bij want. Ze was niet echt zeker of ze wel wilde zeggen. Zelf wist ze niet eens zeker of ze het wel wilde weten. Ze was momenteel van niets zeker.